در حالی‌که بیش‌تر از چهار ماه از ناپدید شدن عالیه عزیزی، مسوول زندان زنانه هرات در حکومت پیشین، بیش‌تر از دو هفته از ربوده شدن تمنا پریانی بانوی معترض جاده‌های کابل و خواهرانش و پروانه ابراهیم‌خیل دوشیزه معترض دیگر می‌گذرد، اما خبر از ربوده شدن یک دختر معترض دیگر به‌نام مرسل عیار در کابل به گوش رسید.
طالبان در مورد چه‌گونگی سرنوشت عالیه عزیزی و پروانه ابراهیم‌خیل خاموش اند، اما به تکرار گفته‌اند که موضوع تمنا پریانی و خواهرانش، سناریوی از پیش ساخته‌گی برای رفتن به غرب است و تا هنوز در مورد چه‌گونگی ربوده شدن مرسل عیار چیزی نگفته‌اند.
اما پرسش اساسی اینست که اگر این زنان و دختران از سوی طالبان بازداشت نشده‌اند، پس چه کسانی آن‌ها را با خود برده‌اند و یا کجا اند؟
پاسخ خیلی ساده است، یا طالبان دروغ می‌گویند و یا از پیدا کردن چند دختر در قلب کابل عاجز اند، که در مورد اول با توجه به نبود هیچ‌گونه ساز و کار لازم تحقیق و بازداشت به‌ویژه دختران جوان از سوی زنان، فرهنگ «افغانیت، اسلامیت» و ناموس‌داری که بیش‌تر با مباهات از آن یاد می‌شود، زیر پرسش می‌رود و در صورت ناتوانی ارایه معلومات دقیق در مورد سرنوشت دختران، بازهم موضوع تأمین امنیت ناموس مردم زیر پرچم «امارت اسلامی» با علامت پرسشی روبرو می‌شود.
به هر حال، در هر دو صورت لازم است تا طالبان با توجه به حساسیت فرهنگی و دینی مردم افغانستان، در مورد ناپدید شدن دختران مسوولانه برخورد کرده و با رسانه‌ها و مردم اطلاعات واقعی و دقیق را شریک سازند، در غیر آن ممکن فاصله ایجاد شده در طول جنگ‌ها بیش‌تر از پیش گردیده و نتیجه خوبی را در کشور در حال جنگ، در پی نداشته باشد.
