بیش از نُه ماه از حاکمیت طالبان در افغانستان می‌گذرد. در این مدت، فقر هم‌چنان در افغانستان در حال گسترده‌تر شدن است و سفره‌ها‌ی مردم افغانستان، هرروز نسبت به روز گذشته کوچک‌‌تر میشود.
با تسلط مجدد طالبان، ۲۴.۴ میلیون نفر در افغانستان، با ناامنی شدید غذای مواجه هستند و با کمک‌های بشردوستانه احتیاج دارند.
مدیر برنامه‌ی جهانی غذا گفته است که به‌طور تقریبی ۹۵ درصد جمعیت افغانستان، از دست‌رسی به غذای کافی محروم اند و حدود ۲۲.۸ میلیون نفر نبود مواد غذایی را تجربه می‌کنند و به کمک‌های فوری غذایی نیازمند هستند.
چندی‌قبل، کمیساریای عالی حقوق‌بشر گفته بود که بیش‌تر از نیمی از جمعیت افغانستان به کمک‌های بشردوستانه وابسته هستند.
این نهاد اضافه کرده بود که از هر دو نفر در افغانستان، یک نفر آن درست نمی‌داند که وعده‌ی غذای بعدی‌اش را از کجا دریافت کند.
محمد علی، باشنده‌ی ولایت بلخ، به آماج نیوز می‌گوید: «طالبان با آمدن شان خشک‌سالی را نیز با خود آورده‌اند. فقر هرروز دامنه‌دار‌تر میشود. صف بی‌کاران در چهار‌راهی‌ها هرروز بیش‌تر میشود و دریافت نان، روز تا روز دشوار‌تر میشود.»
آقای علی می‌افزاید که چندی‌قبل یک پسرش به‌خاطر دریافت مخارج زنده‌گی به‌صورت غیرقانونی به ایران سفر کرده بود؛ اما توسط مرزبانان ایرانی گرفتار و به‌شدت مورد خشونت قرار گرفته بود.
نام‌برده گفته است: «حالا پسرم در خانه بی‌کار است.»
محمد علی حکومت طالبان را به بی‌کفایتی متهم می‌کند و می‌گوید: «طالبان به‌جای این که به فقر مردم رسیده‌گی کنند، دنبال تقسیمات کُرسی‌ها برای خود هستند.»
حکیم، کارگر چوک در شهر مزارشریف است. او می‌گوید: «صبح وقت برای کار در چوک به کاری می‌آییم؛ اما هیچ کس نرخ کارگر راهم پرسان نمی‌کند. مردم همه بی‌کار هستند و دریافت نان در این مملکت خیلی دشوار شده است.»
نادر (نام مستعار)، از مشکل‌های مردم در ولایت بلخ سخن گفته و می‌افزاید: «من هرروز در شهر هستم. مشکل‌های مردم را به شدت زیر نظر دارم. وقتی نزدیک‌های عصر به نان‌وایی‌ها مراجعه می‌کنی، به واقعیت می‌دانی که فقر چگونه دامن‌گیر مردم کشور شده است. طفل، زن، پیر، جوان، سال‌خورده،… همه در صف ایستاده‌اند تا کسی پیدا شود و نانی برای آنان بدهد. این حالت هرروز به من زخم وجدان می‌زند.»
او اضافه می‌کند: «تقریباً تمام خانم‌های که نان‌آور خانه‌های شان بودند، از کار برکنار شدند. معاش تمام معلولان با نبود اقتصاد کافی در ذخیره‌گاه‌های حکومت قطع شد است. تعداد جوانانی که در نظام جمهوریت، در اداره‌های حکومتی مصروف کار بودند، به بهانه‌ی از کار برکنار شدند و تعدادی هم که مانده‌اند، حکومت قادر به پرداخت معاش ماه‌وار شان نیست. این جوانان هرکدام مسوول یک خانواده بودند که از کار یا بی‌کار شدند و یا معاش ندارند. تمام این این موارد باعث افزایش فقر در کشور شده است.»
این جوان، حکومت طالبان را فاقد طرح، برای بیرون‌رفت از این معضل می‌داند و تأکید می‌کند که طالبان باید برای بیرون‌رفت از این مشکل چاره بسنجند؛ وگرنه آخرین روز‌های حکومت‌داری شان خواهد بود؛ چون مردم گرسنه خود را به‌هر دَر و دیوار می‌کوبند.
این در حالی است که با روی‌کار آمدن حکومت طالبان، بیش از ۸۸۹ میلیون دالر از طرف کشورهای کمک‌کننده به افغانستان رسیده است؛ اما در باره‌ی این‌که چه مقدار این پول در کجا به مصرف رسیده است، اطلاعی در دست نیست.
بانک مرکزی حکومت طالبان هم‌واره از کمک‌های کشورها قدردانی کرده و خواستار تسهیل مراودات بانکی با افغانستان شده است تا زمینه‌ی تعامل مؤثر با کشورهای منطقه و جهان فراهم شود.
باید یادآور شد که پس از روی‌کار آمدن طالبان در کشور، نزدیک به ده میلیارد دالر از دارایی‌های افغانستان توسط ایالات متحده‌ی امریکا منجمد و دست‌رسی این کشور به بانک‌های بین‌المللی نیز مسدود شده است.
این محدودیت‌ها برعلاوه‌ی که بحران نقدینه‌گی را در پی داشت، باعث گسترش فقر برای شهروندان افغانستان نیز شده است.
